Innym czynnikiem jest słaby rozwój umiejętności komunikowania się. Ludzie często nie potrafią w sposób adekwatny okazywać uwagi rozmówcom, są wycofani społecznie, utrzymują dystans emocjonalny, gdyż boją się ryzyka w nawiązywaniu więzi społecznych. W kontakcie odczuwa się chłód, sztuczność, niepewność.

Innym czynnikiem wpływającym na samotność może być przekonanie, że własne braki uniemożliwiają zbudowanie bliskich relacji. Lęk przed odrzuceniem z powodu rzeczywistych lub wyobrażonych wad może prowadzić do samospełniającej się przepowiedni: osoba, wierząc, że nie jest zdolna do utrzymania związków, unika interakcji, co faktycznie prowadzi do izolacji i samotności.

Podsumowując, ta paradoksalna samotność, którą wielu z nas doświadcza nawet w tłumie, wywodzi się z braku głębokich, emocjonalnych połączeń, które są niezbędne dla naszego psychicznego dobrostanu. Samotność często jest mylona z fizyczną samotnością, ale w rzeczywistości jej korzenie tkwią głębiej – w braku zrozumienia i akceptacji ze strony otoczenia. Rozpoznanie i adresowanie głębszych przyczyn samotności może pomóc w budowaniu bardziej satysfakcjonujących, emocjonalnie związanych relacji, które zaspokajają nasze podstawowe potrzeby społeczne i emocjonalne.