Jak być przyjacielem dla osoby przewlekle chorej?

W każdej relacji przyjaźni są chwile radości, wyzwań i wzajemnego wsparcia. Jednakże, gdy jedna z osób w relacji stawia czoła przewlekłej chorobie, dynamika przyjaźni może ulec zmianie. Warto zdać sobie sprawę, że bycie przyjacielem osoby przewlekle chorej wymaga szczególnej delikatności, zrozumienia i empatii. To ważne, aby odpowiednio reagować na potrzeby przyjaciela, jednocześnie dbając o własną zdolność do udzielania wsparcia. Jak być wsparciem dla osoby przewlekle chorej i zbudować zdrową i zrównoważoną relację?

Dobre rady odłóż na… zawsze!

Czy wiesz, jak często osoba z depresją słyszy: „Nic Ci przecież nie jest! Uśmiechnij się, wyjdź do ludzi, rusz się – będzie ci lepiej”? Zdecydowanie za często! Nie powinniśmy używać słów: „Wiem, co czujesz!” Albo “Stosuj się do zaleceń lekarza i wyzdrowiejesz” i “Trzeba wierzyć, że cuda się zdarzają” Udzielanie rad osobie przewlekle chorej jest delikatnym zagadnieniem, które wymaga wyjątkowej troski i zrozumienia. Wiele osób chorych może odczuwać frustrację z powodu częstych rad, które otrzymują od innych, nawet jeśli te rady są dobrze wymierzone. Dlatego ważne jest, abyśmy starali się zrozumieć, że każda osoba radzi sobie z chorobą na swój własny sposób, a to, co może być pomocne dla jednej osoby, niekoniecznie będzie takie samo dla drugiej. Zamiast udzielać rad bez uprzedzenia, lepiej przejść na tryb słuchania i wyrażania empatii. Być może najważniejsze, co możemy zrobić jako przyjaciele, to po prostu być obok, wysłuchać i zaoferować wsparcie, kiedy jest to potrzebne. To nie tyle o dawaniu rad, ile o obecności i gotowości do pomocy w każdej chwili, kiedy nasz przyjaciel będzie tego potrzebował. Zamiast dobrych rad, bądź specjalistą od bycia obok i towarzyszenia bliskiej osobie. Na dobre i złe…

Co znaczy empatia?

Kiedy wpisałam w wyszukiwarkę hasło „empatia”, zobaczyłam: stronę rządową o świadczeniach dla rodzin, była też oferta turnusów rehabilitacyjnych oraz tematu związanego z orzekaniem o niepełnosprawności. Wbrew pozorom nie jesteśmy daleko od tego, co podpowiada Google, bo praca z dziećmi czy osobami chorymi również wymaga empatii. Czy zatem jest? To zrozumienie, czasem nawet współodczuwanie emocji i uczuć innej osoby.

Jest wiele sposobów rozumienia tego pojęcia, ale w dużej mierze chodzi o skupienie się drugim człowieku i na przykład przyjęcie faktu, że ktoś jest smutny nie z powodu że usłyszeliśmy od niej „jestem smutny” ale dlatego, że ma taką mimikę, postawę ciała, ton głosu itp. Osoba empatyczna potrafi postawić się w sytuacji drugiej osoby – spojrzeć na rzeczywistość jej oczami. Dzięki temu lepiej rozumie decyzje, postawy i działania tej osoby.

Nie każdy jednak jest empatyczny – egocentryk to ktoś, dla kogo świat kręci się wokół niego. Taka osoba nie uświadamia sobie nawet tego, że inni ludzie coś czują. Można się jednak uczyć empatii, do czego gorąco zachęcam.

Gdy nie wiesz co powiedzieć...

Ktoś zaczyna opowiadać o chorobie. A Ty nie wiesz, co powiedzieć… To nic złego. Masz prawo nie znać choroby, nie wiedzieć na czym polega, a tym bardziej jak pomóc. Nie przejmuj się, że nie wiesz, zacznij zadawać pytania. Jak mogę Ci pomóc?, Jakiego wsparcia potrzebujesz?, Czy mogę Cię przytulić?, Może potrzebujesz towarzystwa?

Pamiętajmy, że każdy jest inny. Jedni w trudnym momencie swojego życia będą wspominać wakacje sprzed roku, drudzy oczekiwać siedzenia w ciszy. Jeszcze inni będą chcieli wyrzucić wszystkie emocje z siebie i porozmawiać.

Pamiętaj, że osoba chora nadal jest człowiekiem. Ma godność i prawo do stanowienia o sobie. Nie decyduj za nią. Pytaj. Nawet jeśli nie porusza się samodzielnie, to może nie ma ochoty, żebyś wywiozła ją na wózku na zewnątrz. A jeśli poprosi, żebyś by nie pytać co chwilę „jak się czujesz?”, Uszanuj to, bo to jasno postawiona granica – sygnał, że ta osoba nie chce o tym rozmawiać.

Z pustego i Salomon…

Wiesz, że jesteś jedyną osobą, z którą spędzisz każdą sekundę swojego życia? Pamiętaj, że aby móc pomagać innym, sam musisz zatroszczyć się o siebie. Dbaj o swój sen, posiłki, czas dla rodziny, przyjaciół i dla siebie – na rozrywkę i odpoczynek. Nie przeżyjesz życia za nikogo, tylko za siebie!